grudnia 30, 2017

Życzenia noworoczne

Życzenia noworoczne
Nowy rok jest już coraz bliżej. Życzę więc Wszystkim dużo zdrowia, szczęścia, spokoju, pogody ducha i przede wszystkim spełnienia najskrytszych marzeń! 💗



grudnia 28, 2017

Mapa marzeń na nowy rok

Mapa marzeń na nowy rok
Już za trzy dni wszyscy powitamy nowy rok. Chociaż sylwester kojarzy się głównie z imprezami, to pierwszy dzień nowego roku zazwyczaj skłania do refleksji i snucia planów na przyszłość. Wielu z nas układa i spisuje postanowienia noworoczne z wiarą, że może tym razem uda się je zrealizować.

Nowy rok to także doskonały czas na stworzenie swojej MAPY MARZEŃ, na której znajdzie się to, czego najbardziej pragniemy we wszystkich obszarach życia. Ta swoista tablica wizualizacyjna ma zaś za zadanie wspomóc nas w dotrzymaniu tych postanowień; zobrazować to, czego tak naprawdę chcemy; wskazać istotne ścieżki, którymi warto podążać i przede wszystkim nie pozwolić na ich zapomnienie.

grudnia 16, 2017

Życzenia

Życzenia

grudnia 12, 2017

Baśnie i legendy dawnych Kresów

Baśnie i legendy dawnych Kresów
Wspominałam już wcześniej, że kończę „Baśnie i legendy dawnych Kresów”.  Pracowałam nad nimi od ubiegłego roku z uwagi na sentyment, jakim darzę te ziemie.
Z ogromną przyjemnością informuję więc, iż książka została ukończona i znalazła Wydawcę i ukażą się w przyszłym roku. Mam nadzieję, że spodobają się tym wszystkim, którzy nie tylko mają tam swoje korzenie, ale również interesują się dziedzictwem naszych sąsiadów. Opowieści pochodzą bowiem z terenów obecnej Litwy, Białorusi i Ukrainy - z tych ziem, które przez wieki łączyły różne narody, a ich tradycje i wierzenia splatały się oraz wzajemnie przenikały. To między innymi właśnie dlatego mają one swój niepowtarzalny urok i czar.

listopada 24, 2017

Róże i lilie

Róże i lilie
No cóż, poradnik idzie w świat. Dziś zatwierdziłam licencję na publikację „Mapy marzeń” w wersji elektronicznej, więc już za chwilę będzie dostępna dla wszystkich zainteresowanych.

            „Baśnie i legendy dawnych Kresów” (Litwy, Białorusi i Ukrainy) trafiły w ręce Wydawcy, którego cenię i z którym współpracuję od... 8 lat.

Jutro jadę na rehabilitację, bo eSeMek zanadto dał mi się we znaki. W ramach rehabilitacji umysłowej zaś zamierzam popisać trochę w innym stylu. 

listopada 21, 2017

"Mapa Marzeń"- konkurs

"Mapa Marzeń"- konkurs

Egzemplarze autorskie „Mapy Marzeń” są już w moich rękach, a więc za chwilę książka będzie w sprzedaży. Zgodnie z obietnicą ogłaszam konkurs.

Trzy osoby, które wpiszą w komentarzach dlaczego chciałyby stworzyć własną „Mapę Marzeń”, otrzymają ode mnie książkę z dedykacją. 
Konkurs trwa do 22 listopada, do godziny 23:32.  

Jeżeli komentarz nie pojawi się od razu, winna jest moderacja. Opublikuję go zaraz po tym, jak wejdę na stronę. Za utrudnienia przepraszam. 




listopada 19, 2017

Książka "Mapa Marzeń"

Książka "Mapa Marzeń"
Drodzy Czytelnicy,

Z ogromną przyjemnością pragnę poinformować, że obiecana książka, pt. „Mapa Marzeń” ukaże się lada dzień. Będzie ją można kupić zarówno w wersji elektronicznej jak i papierowej. 

            Cieszę się tym bardziej, że trafi ona do Waszych rąk jeszcze przed Świętami Bożego Narodzenia i Nowym Rokiem. Mam nadzieję, iż stanie się inspiracją do stworzenia własnej, niepowtarzalnej Mapy Skarbów. 

Pozdrawiam serdecznie!

października 29, 2017

Czarownice z wyższych sfer

Czarownice z wyższych sfer
Niezaprzeczalnie oskarżenia o stosowanie czarów oraz konszachty z diabłem padały przede wszystkim pod adresem kobiet z niższych warstw społecznych. O wiele łatwiej było rzucić na nie cień podejrzenia, obwinić o nieszczęścia, zesłanie nagłej choroby, pomór bydła, czy nieurodzaj; łatwiej było uwięzić i osądzić, aż w końcu skazać na śmierć przez spalenie. Poza tym… kto miałby stawać w ich obronie lub świadczyć o niewinności, mając świadomość, że może go spotkać podobny los? Nie mogły też liczyć na poparcie ludzi wpływowych – takich, którzy byliby zdolni wstrzymać proces lub wykupić je od śmierci.

            Jednakże wśród tak licznych oskarżeń nie zabrakło kobiet  wywodzących się ze szlacheckich lub książęcych rodów. Oczywiście, w tym przypadku były to zwykle efekty politycznych intryg i spisków, które miały na celu pogrążenie rodziny lub konfiskatę majątku. Bywało również, że same ofiary stanowiły realne lub tylko wyimaginowane zagrożenie dla rządzących. Jedynym wyróżnieniem, jakie spotykało je przed śmiercią było ścięcie mieczem przed spaleniem na stosie. Takich przypadków można by szukać wiele. Wystarczy jednak spojrzeć na nasze rodzime Pomorze. Do najgłośniejszych przypadków oskarżenia o czary należą cztery osoby pochodzące z zacnych rodów: Elżbieta von Dobschutz, Sydonia von Borck oraz damy dworu księżnej Anny de Croy.

października 24, 2017

Podziękowanie

Podziękowanie


października 17, 2017

Biała Księżniczka i Puszcza Białowieska

Biała Księżniczka i Puszcza Białowieska



W książce, którą obecnie kończę, czyli „Baśnie i legendy z Litwy, Białorusi i Ukrainy”(obejmującej dawne Kresy) jest piękna baśń o białej księżniczce. Postanowiłam ją przytoczyć z myślą o jednym z najpiękniejszych i obecnie najbardziej zagrożonych miejsc świata, a mianowicie… Puszczy Białowieskiej. 
Chciałabym wierzyć, że księżniczka przyśni się tym, którzy niszczą tak wspaniałe dziedzictwo.


            Książę Witold miał córkę, o której mówiono, że zrodzona została ze związku z jakąś leśną boginką. Jej niezwykła uroda olśniewała wszystkich, którzy choć raz jeden na nią spojrzeli. Podziw budziły piękne, długie, jasne warkocze lśniące złotem w blasku słońca, gładkie lica, ciemne brwi przypominające rozłożone skrzydła jaskółki w locie i niebieskie oczy, podobne do czystej kopuły niebios. Jednak nie tylko piękność wyróżniała ją wśród innych dziewcząt. Księżniczka kochała bowiem biały kolor i zawsze tak się ubierała. Zimą nosiła białe futra i takież czapki, latem zaś białe suknie haftowane perłami i diadem srebrny jak tarcza księżyca. Nawet klejnoty i trzewiki musiały być  w tym kolorze. Na próżno ojciec, dwórki i dworzanie prosili ją, by choć od czasu do czasu ubrała coś innego. Uparcie odmawiała, twierdząc, że tylko biel jest jej przeznaczona. Wkrótce ludzie zaczęli nazywać ją białą księżniczką i kochali, jak tylko poddani kochać mogą piękną i dobrą córkę swego władcy.
Jednakże to nie tylko cudowna piękność sprawiała, że mówiono o niej nawet w odległych stronach, w dalekich krajach, na dworach innych władców. Otóż księżniczka całym sercem miłowała przyrodę. Podziwiała barwne kwiaty delikatnie dotykając ich płatków i drzewa, do których pni często się przytulała, jakby opowiadały jej swoje historie. Zachwycał ją szczebiot ptaków oraz wszelkie głosy zwierząt. Za tę bezgraniczną miłość otrzymała wielki dar. Potrafiła bowiem odczuwać każdy oddech natury, odróżniać ślady i słuchać jej głosów. Rozumiała radosne trele ptaków, nawoływanie różnych zwierząt, wesołe odgłosy bawiących się malców, wszystkie skargi i wołanie o pomoc. Z wielkim przejęciem opowiadała często ojcu o tym, co działo się w świecie, który dla niego był niczym zamknięta księga: piękny i groźny, lecz niezrozumiały. Słuchał z uwagą i uśmiechał się, gdy oczy jej błyszczały, a na licach pojawiały się rumieńce.
- Jesteś niczym leśna boginka. Powinnaś więc mieć las, by był twym księstwem. – powiedział żartobliwie.
- Ojcze, byłabym taka szczęśliwa! – zawołała, klasnąwszy w dłonie – Gdybyś mógł sprawić mi taki prezent, byłabym najszczęśliwszą osobą na świecie!
            Książę Witold nie potrafił niczego odmówić ukochanej córce. Podarował jej puszczę, którą wkrótce nazwano Białowieską.
Ów ojcowski dar uszczęśliwił księżniczkę. Był dla niej o wiele bardziej cenny niż klejnoty sprowadzane z dalekich krajów, czy wspaniałe zamczyska. Puszcza szybko stała się jej drugim domem. Potrafiła spędzać w niej całe godziny, niepomna innych obowiązków, nieczuła na zmęczenie, głód i pragnienie. Szum liści w potężnych drzewach, upajający zapach roślin, miękkość mchu, najpiękniejsze barwy leśnych kwiatów, śpiewy ptaków i odgłosy zwierząt, to było wszystko, czego potrzebowała do szczęścia. Księżniczka wędrowała więc po wąskich ścieżkach, dotykała paproci, siadała na świetlistych polanach i spoglądała na otaczające ją ścianę lasu. Bywały dni, kiedy nasłuchiwała tego, co mówią zwierzęta i uśmiechała się wiedząc, iż one również żyją w zgodzie z naturą, szczęśliwe i bezpieczne. Czasami patrzyła na puszczę z okien Kamienieckiej wieży, ciesząc się jej pięknem. 

października 16, 2017

Upadek eSeMki

W zasadzie dzisiejszy post miał być o nieistniejącym już kościele świętej Agnieszki lub o prawdopodobnie pierwszej drukarni w Polsce, ale niestety… Rzeczywistość pokrzyżowała mi szyki. Wiem, upadki u osób ze stwardnieniem rozsianym to niemal chleb powszedni, jednak czasami trudno jest się po nich ogarnąć.

Zamiast spokojnie siedzieć i pisać tekst, chciałam iść do kuchni, żeby zrobić sobie herbatę. Skutek był taki, że straciłam równowagę i wylądowałam na ziemi. Podłogi mamy betonowe, więc dziury nie zrobiłam, ale obiłam się co niemiara. Wprawdzie mama przybiegła na pomoc, ale w takich przypadkach nasila się u mnie spastyczność tak, iż nie sposób jest mnie podnieść.

października 14, 2017

Pisarka ze stwardnieniem rozsianym

Pisarka ze stwardnieniem rozsianym

  
Dobry wieczór Wszystkim po dłuższym czasie!

Przymierzałam się do tych zmian już od kilku miesięcy. Przez ten czas nabierały one kształtu w mojej głowie i sercu. Upływający czas i choroby zmieniają człowieka, a tym samym zmienia się jego spojrzenie na wiele rzeczy. Czy na lepsze? Nie do mnie należeć będzie ocena. Zmienić musi się także sama formuła bloga. Do tej pory traktowałam go bardziej jako stronę informującą o tym, co ważnego wydarzyło się w życiu Anny Koprowskiej – Głowackiej (autorki). Teraz chcę, by blog był swoistym pamiętnikiem kobiety, która na co dzień zmaga się z przewlekłymi chorobami, ale wciąż chce cieszyć się życiem i mimo przeszkód nieustannie idzie do przodu. O ilości upadków z sympatii dla wszystkich towarzyszy niedoli nie wspomnę, bo trzeba byłoby je liczyć w setkach.

Tak jak napisałam w tytule jestem pisarką chorą na stwardnienie rozsiane (SM). Jak dotąd napisałam dziesięć książek związanych z historią i regionalizmem oraz wierszy. Zdobyłam też kilka nagród i wyróżnień. Mam nadzieję, iż postęp choroby nie zatrzyma mnie wpół drogi i będę miała możliwość pisać kolejne. Kiedy SM pokazuje mi swoją bardziej okrutną twarz, powtarzam sobie, że muszę pozbierać się z miliona kawałków, na jakie się rozpadam i powrócić do tej pracy, która była i wciąż jest moją pasją. Poza tym… mam to wielkie szczęście dzielić się tymi historiami z Wami i to Wy jesteście najważniejsi. Nie mogę narzekać na brak pomysłów, ale na brak sił i możliwości, by po każdym ciosie wrócić do formy. Staram się jednak i walczę, bo dopóki trwa walka, upadek nie jest klęską tak, jak przegrana bitwa nie oznacza końca wojny. Ja ze swoim wrogiem będę toczyła wojnę do samego końca z małymi przerwami na rozejm. 
Na czy będą polegały zmiany?

września 15, 2017

Nagroda w konkursie poetyckim

Nagroda w konkursie poetyckim



Od czasu do czasu zostawiam prozę i zwracam się ku poezji. Tak było i tej wiosny. Wzięłam wówczas udział w konkursie poetyckim zorganizowanym przez Polskie Towarzystwo Stwardnienia Rozsianego. Jakież było moje zdziwienie i jak wielka radość, gdy okazało się, że wiersz „Życie” został nagrodzony.

            Niestety, nie mogłam uczestniczyć w uroczystej gali z wręczeniem nagród, która odbyła się w ramach „Symfonii serc” w Warszawie. Dyplom i nagrodę otrzymałam więc pocztą.   

Oto zaś mały fragment nagrodzonego wiersza:

czerwca 06, 2017

Modlitwa podczas nowiu księżyca

Modlitwa podczas nowiu księżyca
Jako, że na noce  23 i 24 czerwca przypada nów Księżyca, postanowiłam przypomnieć Wszystkim Czytelnikom pewną starą i zapomnianą już modlitwę. Jest ona swoistym powitaniem nowego Księżyca oraz zaklęciem na dobrobyt.

Jest to autentyczna modlitwa, którą ludzie odmawiali podczas nowiu księżyca. Co ciekawe zaraz po jej zakończeniu dodawali często powszechnie nam znane: "Zdrowaś Maryjo...". Jak widać naszym przodkom zupełnie nie przeszkadzało łączenie elementów dawnych wierzeń i religii chrześcijańskiej oraz zaklęć. Synkretyzm religijny był powszechny.


        Witam cię, witam miesiącu,

Niebieski dziedzicu.

maja 30, 2017

Waga czarownic w Kulpinie

Waga czarownic w Kulpinie
Dzisiaj powrócę myślami do książki „Czarownice z Pomorza i Kujaw”. Otóż wspominałam w niej o słynnej w całej Europie wadze, dzięki której można było uzyskać swoisty „certyfikat bezpieczeństwa” uznawany przez wszystkich łowców czarownic. Waga ta znajduje się do dziś w holenderskim miasteczku Oudewater. Pisałam o niej kilka lat temu:


Warto jednak wiedzieć, że to nie jest jedyna waga służąca do sprawdzania możliwych konszachtów z mieszkańcami piekła. Otóż podobna waga, choć nie posiadająca takiego znaczenia, znajduje się w… Serbii.

maja 28, 2017

Światowy Dzień Stwardnienia Rozsianego

Światowy Dzień Stwardnienia Rozsianego

kwietnia 14, 2017

Życzenia

Życzenia

marca 10, 2017

Wiedźma- ta, która wie

Wiedźma- ta, która wie
Słowo wiedźma jest obecnie używane najczęściej w pejoratywnym kontekście, by kogoś obrazić. 
Tymczasem miało ono niegdyś zupełnie inne znaczenie. 
Wszak wiedźma to ta, która wie.




Wiedźma to ta, która ma wiedzę.

Wiedźma to ta, która pomaga innym.

Wiedźma to ta, która w pełni świadomie korzysta ze swej intuicji.

Wiedźma to ta, która kocha naturę i w niej odnajduje swoją pierwotną siłę.

Wiedźma to ta, która zawsze kieruje się najwyższym dobrem.

Wiedźma to ta, która szanuje siebie i innych.

Wiedźma to ta, która odkrywa zapomniane ścieżki.

Wiedźma to ta, która zrywa zasłony niewiedzy.

lutego 28, 2017

Eglé i Žaltis

Eglé i Žaltis



Dawno, dawno temu nad pięknym jeziorem wznosił się wspaniały zamek, w którym mieszkał bogaty kunigas (książę, przywódca pruskiego grodu). Żyło mu się spokojnie, miał dobrą żonę i gromadkę dzieci: dwunastu synów i trzy córki. Najmłodsza z nich, Eglé była też najpiękniejsza. Często chodziła nad jezioro, przeglądała się w jego przejrzystej toni, a rozczesując złociste włosy, nuciła cicho. Nie wiedziała, że za każdym razem ktoś uważnie ją obserwował i coraz bardziej miłował.
            Pewnego letniego wieczoru postanowiła wykąpać się w czystych wodach. Nagle, tuż przy niej wynurzył się wielki, czarny wąż. Dziewczyna wystraszyła się i zaczęła płynąć w kierunku brzegu. Daremna była to próba. Gad doścignął ją bez trudu i oplótł się wokół niej. Ku zdumieniu dziewczyny przemówił ludzkim głosem:
- Zostań moją żoną, piękna córko kunigasa, a pokażę ci kim jestem.
             Eglé rozpłakała się, bo jakże mogła zostać żoną węża? Bezskutecznie próbowała uwolnić się z uścisku.
- Nie mogę. Wróć do swoich, tak jako i my między swemi żyjemy.- odpowiedziała cicho.
- Zostań moją żoną.- powtórzył, spoglądając na nią uważnie- Daj mi słowo, że to uczynisz, a uczynię cię panią w swym królestwie.
- Jakież to twoje królestwo?- pomyślała- Błota i głębiny jeziora. I ja miałabym tam mieszkać?
            Nie powiedziała jednak tego głośno z obawy, że może się utopić lub zginąć w wężowym uścisku. Skinęła głową.
- Dobrze. Zostanę twoją żoną.- odpowiedziała
- Zatem czekać będę aż słowa dotrzymasz i przyjdziesz jako panna młoda nad brzeg jeziora.- zasyczał wąż, zwolnił uścisk i zniknął w wodzie.
            Eglé szybko wydostała się na brzeg i co tchu pobiegła do zamku. Cała drżąca opowiedziała rodzicom swoją przygodę.
- Zapomnij o tym, dziecinko.- uspokajała ją matka, obejmując czule- Człowiek nie może poślubić węża. Może to ci się przyśniło?
- Nie, mamo. To naprawdę się wydarzyło.
- Cichaj ty.  Znajdziemy rozwiązanie.
            Minęły trzy dni. Eglé uspokoiła się nieco i już zaczęła myśleć, że może rzeczywiście cała historia jej się tylko wydawała. Rankiem otworzyła szeroko okno i spojrzała na zielone drzewa, lazurową toń jeziora i niebieskie niebo. Po chwili jednak zamarła. Pod zamkiem dostrzegła bowiem węże, które pełzły ze wszystkich stron pod zamek. Były wszędzie: na trawie, kamieniach, drzewach, a niektóre wspinały się na wyniosłe mury. Pobladła, przypominając sobie spotkanie i daną obietnicę.
- Mamo, tato!- zawołała- Już po mnie, nieszczęsnej! Swaty przyszli, chcą mnie od was zabrać!
- Nie wychodź, siedź cicho.- odparła matka- Postaramy się coś zaradzić.

lutego 24, 2017

Interaktywny plac zabaw w Ustce?

Interaktywny plac zabaw w Ustce?
Ustka planuje kolejną atrakcję dla „milusińskich”. W planie jest stworzenie interaktywnego placu zabaw dla dzieci. Niezmiernie miłą wiadomością jest to, że koncepcja została oparta o opracowaną przeze mnie legendę: „Wdowa i syrena”.

Wyrazy uznania dla Władz Miejskich nie tylko za wspaniały pomysł, dzięki któremu dzieci będą miały kolejną atrakcję, ale także za uwzględnienie dostępu dla osób niepełnosprawnych.

Copyright © Anna Koprowska-Głowacka , Blogger