Nasze ręce mówią zawsze prawdę

Każdy z nas znalazł się w sytuacji, kiedy chciał ukryć pewne uczucia lub przeciwnie –  zaakcentować swoją pozycję wobec rozmówcy. Niewielu jednak wie, że w takich sytuacjach naszym największym wrogiem są ręce, które zawsze zdradzą prawdziwe intencje, myśli i nastawienie.

            Większość ludzi musiała w życiu odgrywać pewne role, niekiedy zupełnie nie pasujące do ich natury czy osobowości. Takie udawanie nigdy nie jest łatwe. Wymaga ogromnego zaangażowania. Trzeba uważać, by głos nie zadrżał w najmniej odpowiedniej chwili, oczy nie uciekły od wzroku rozmówcy, a oddech nie przyspieszał z nerwów. Tymczasem ręce zawsze pokażą prawdziwe myśli i odczucia. Erhard Thiel pisał: „Ręce mówią i „tak” i „nie”, ale zawsze prawdę. Ręce zdradzają życzenia, ukazują uczucia, sygnalizują nastroje.”

            Poniżej opiszę przykłady takiej mowy rąk:

Ręce splecione i przekręcone – wskazują na zagmatwane życie uczuciowe. Zakryte wnętrza dłoni świadczą poza tym o tym, że osoba najprawdopodobniej próbuje coś zataić.

Szukające oparcia (jeden palec znajduje się w zaciśniętej dłoni drugiej ręki) – to sygnał, że nasz rozmówca nie bardzo wie, co mówić dalej.

Pocierające łagodnie opuszki palców – wskazują, że osoba znajduje się w kłopotliwej sytuacji, albo nie chce angażować się w jakąś sprawę.

Ręce tkwiące głęboko w kieszeniach – świadczą o tym, że osoba nie chce zdradzać swojej reakcji. Jest zamknięta w sobie, skryta i nie dzieli się uczuciami.

Zaciśnięta pięść ( często schowana za plecami i podtrzymywana w nadgarstku drugą dłonią) – to ostrzeżenie, że rozmowa może mieć ostry lub nieprzyjemny przebieg, a rozmówca może uderzyć znienacka jakimś tekstem albo informacją.

Ręce splecione na piersi – frustracja lub wrogość. Im wyżej trzymane, tym gorszy jest humor rozmówcy. Najlepiej pozwolić mu na wypowiedź, pomóc w dopowiedzeniu jakiegoś zdania, ale nie przerywać.

Ręce w kieszeniach, ale kciuki na zewnątrz – mamy do czynienie z mocną osobowością, która jest gotowa przyjąć każde wyzwanie.

Dłonie wsunięte do tylnych kieszeni – osoba chciałaby dominować, ale to ukrywa , gdyż brakuje jej odwagi i tupetu.

Ręce w kieszeniach z przodu – to akcentowanie swojej podniosłej roli. W towarzystwie takiej osoby warto pamiętać o dyplomacji. U kobiet ( często towarzyszy temu kiwanie się na obcasach) również znak, że dzisiaj światem rządzą kobiety.

Podpierające głowę – świadczą o bezradności lub zmęczeniu.

Pocierające lub dotykające koniuszka nosa – to sygnał głębokiej zadumy albo szukania wyjścia z trudnej sytuacji.

Łączące dłonie w gest tzw. „wieżyczki” (dłonie złożone, lekko rozchylone, kciuki odciągnięte) – to gest pewności siebie. Można go zaobserwować np. w relacjach przełożony – podwładny. Istnieją dwie wersje tego gestu: wieżyczka podniesiona – to osoba mówiąca i wieżyczka opuszczona – osoba słuchająca.

Pocierające nos – świadczą o mówieniu nieprawdy (to „dorosła” wersja dziecięcego zakrywania ust po kłamstwie).

Poprawiające krawat, spodnie, bluzkę, marynarkę lub strzepywanie niewidocznego pyłu – to gesty bariery, skrywające obawę przed możliwym niechętnym przyjęciem lub agresją.

Zaciskające się w pięść – wyrażają siłę i przekonanie o słuszności własnych słów.

Bawiące się okularami – to sposób na przecięcie kontaktu z rozmówcą, by móc skoncentrować się na innym temacie. Czasem stanowi to gest blokujący porozumienie.

Pocierające podbródek – osoba w ten sposób stara się dodać sobie pewności siebie.

Tworzące barierę przed ustami – chronią przed ryzykiem wypowiedzenia zbyt zobowiązujących słów.

Ręce splecione, wyprostowana sylwetka (tzw. postawa – zderzak) – osoba czuje się wystawiona na ataki, jest wrażliwa, przygotowana na możliwą agresję ze strony rozmówcy.

Tworzące kółko z palca wskazującego i kciuka – to wzmocnienie słów i podświadome pytanie do siebie: „Czy wyrażam się jasno?”

Ręce rozczapierzone, lekko zgięte – chęć dominowania nad innymi.

Dłonie otwarte i zwrócone w górę – to chęć kontaktu i szczerego porozumienia.

Literatura:

Collins A., Język ciała, gestów i zachowań, Warszawa 2003

Thiel E., Die Körpersprache errat mehr als tausend Worte, München 1986