Inkowie- Dzieci Słońca

Obraz Logga Wiggle z Pixabay

Inkowie –  Dzieci Słońca

            Już dawno wspominałam o powieści, nad którą rozpoczęłam prace wiele lat temu. Zebrałam mnóstwo materiałów źródłowych, opracowałam spis bohaterów i obszerne fragmenty tekstu. Później, gdy zajęłam się legendami, wszystkie notatki odłożyłam na bok. W międzyczasie doszła choroba, jaką jest stwardnienie rozsiane oraz kolejne pozycje oparte na legendach. Niedawno jednak „odkopałam” swoje papiery, grube notatniki i kartki z całymi rozdziałami. Niektóre teksty były jeszcze pisane na starej i ciężkiej maszynie do pisania marki Olympia. Jednak nie o tym chciałabym teraz napisać.

Akcja powieści dzieje się w czasach konkwisty, podczas podboju Peru przez Hiszpanów. Nie będę zdradzała fabuły, chcę jednak przybliżyć Wam jedną z legend o pochodzeniu Inków- Dzieci Słońca. Znajdzie się ona w tekście fabuły.

Co ją wyróżnia?

         Otóż jest to legenda nieco mniej znana od tej, według której dzieci niebiańskiej pary wyszły z jaskini Pacari- Tampu nad jeziorem Titicaca.

Mniej znana, więc tym bardziej godna przypomnienia.

Dzieci Słońca

Tayta Intu (Ojciec Słońce) i Mama Quilla (Matka Księżyc) byli stwórcami świata pełnego wspaniałych roślin, dzikich zwierząt i ludzi. Nie byli jednak do końca zadowoleni z efektów swego dzieła. Każdego dnia Tayta Intu przyglądał się z troską smutnemu, marnemu losowi ludzi, którzy żyli i umierali nie widząc sensu istnienia. Byli bezradni, zagubieni pośród piękna przyrody, nie czuli radości z każdego nadchodzącego poranka i błękitu nieba, nie dostrzegali jasnego i dobrotliwego oblicza Intu ani srebrzystej, zatroskanej twarzy Quilli. Snuli się bez celu po ciele Pachamamy (Matki Ziemi) ślepi i głusi na dary, jakich im nie skąpili ich twórcy. Niejeden raz Mama Quilla płakała nad ich losem łzami, które spadając na ziemię przemieniały się w srebro. 

Tayta Intu i Mama Quilla postanowili pomóc ludziom i wysłać do nich swoje dzieci: syna Manco Capac i córkę Mamę Ocllo. Wezwali więc boskie rodzeństwo, które posłusznie stawiło się przed rodzicami.

- Czego żądasz, ojcze? – zapytał Manco, widząc smutek na twarzy ojca.

- Chcę byście pomogli ludziom. – odpowiedział.

- W jaki sposób? – dopytywała Mama Ocllo.

         Mama Qilla popatrzyła na złociste włosy dzieci, tak podobne do włosów ojca i ich błyszczące jak gwiazdy oczy. Uśmiechnęła się.

- Wiecie, że ludzie nie potrafią korzystać z darów, jakie ofiarowuje im co dnia Pachamama?

- Tak, boska matko. – zgodziła się Ocllo.

- Wiecie, że nie widzą nas nawet wówczas, gdy podnoszą głowy ku górze?

- Tak, boska matko. – potwierdził Manco.

- Chcemy, byście zstąpili na ziemię i nauczyli ich wszystkiego, co potraficie. – dodał Tayta Intu – Chcemy, byście pokazali im ofiarność Pachamamy i dary, których nigdy im nie skąpiliśmy.

         Rodzeństwo spojrzało na siebie.

- Dokąd mamy się udać? – rzeczowo zapytał Manco.

         W odpowiedzi Intu podał mu złoty pręt.

- Udacie się na ziemię i założycie miasto w miejscu, gdzie ten pręt bez trudu zagłębi się w ciało Pachamamy. W okolicy będą mieszkali ludzie. Przyjdą do was, a wy pokażecie im wszystkie cuda, jakie mogą czynić co dnia.

- Stanie się zgodnie z twoją wolą, boski ojcze.

         Mama Quilla pożegnała dzieci, a Tayta Intu zesłał je na wyspę leżącą na jeziorze Titicaca. Dzieci Słońca ruszyły w drogę. Próbowały zagłębić pręt w ziemię w okolicach jeziora, jednak nigdzie nie byli w stanie tego zrobić. Nie zniechęciły się jednak i podążyły dalej, na północ. Tak dotarły do pięknej doliny Cusco. Manco Capac pochylił się i oparł pręt o ziemię. Zalśnił złotem w blasku słońca i niespodziewanie zniknął głęboko w ciele Pachamamy.

- To tutaj. – oświadczył, spoglądając na rozpromienioną siostrę – Tutaj założymy miasto.

- Tutaj rozpocznie się szczęśliwe życie ludzi. – uśmiechnęła się Mama Ocllo.

Zgodnie z wolą rodziców zbudowali niewielkie miasto. Para niezwykłych przybyszów szybko

wzbudziła zainteresowanie okolicznych plemion, które coraz śmielej zaczęły do nich podchodzić. Widzieli ich niezwykłość, podziwiali włosy lśniące jak słońce na niebie i oczy podobne do gwiazd migoczących ciemną nocą. Czuli, że to wysłannicy z innego świata.

Rodzeństwo przyjmowało ich z wielką życzliwością. Manco Capac uczył mężczyzn pracy na roli, która dawała plon i kopalnictwa. Mama Ocllo zatroszczyła się o kobiety. Pokazała im sztukę tkactwa oraz nauczyła prac domowych. Ludzie byli tak wdzięczni przybyszom, że nie tylko nazywali ich Dziećmi Słońca, ale uznali za swych przywódców. Miasto stawało się coraz większe i bogatsze. Dookoła rzeki Huatanay powstał plac, a niedaleko wzniesiono świątynię ku czci bogów. Była to wspaniała budowla z ogromnych, idealnie dopasowanych kamiennych bloków. Coricancha (Złoty Dziedziniec) stała się centrum wszystkich uroczystości, którym przewodziły Dzieci Słońca.

         Manco Capac i Mama Ocllo byli zadowoleni i dumni z wypełnionej misji. Przywiązali się jednak do ludzi tak bardzo, że postanowili zostać między nimi. Wkrótce na świat przyszły ich dzieci. Najstarszy syn otrzymał imię Inka, które oznaczało pana i władcę, zaś najstarsza córka została nazwana Coya, czyli Królowa. Tak powstała dynastia Dzieci Słońca.

         Ich potomkowie zaczęli podbijać sąsiadujące plemiona. Wkrótce powstało potężne imperium, które nazwali Tahuantinsuyu (Imperium Czterech Części)