Koty od tysiącleci uchodziły
za zwierzęta wyjątkowe i tajemnicze. Zapewniło to im ważne miejsce w folklorze
i magii, w mitach i legendach, w obrzędach i zaklęciach.
Na
przestrzeni wieków, koty traktowane były jako zwierzęta zarówno święte, jak i
przeklęte. Nigdy jednak nie przechodzono obok nich obojętnie. Ich symbolika
wciąż jest niezwykle bogata: od czarów, diabła, ciemności i śmierci, aż po
niezależność, swobodę, wdzięk, delikatność i czystość. Do dziś uosabiają
magiczna moc, intuicję, niezależność, mądrość, wolność, zmysłowość, czystość,
zwinność i tajemnicę. Trzeba jednak pamiętać, że stosunek ludzi do kotów
zmieniał się wielokrotnie, w zależności od epoki i kraju.
W
starożytnym Egipcie kot był zwierzęciem świętym już między 2500 a 2200 p.n.e.,
za panowania V i VI dynastii. Egipska bogini Bastet – pani miłości, płodności,
radości, tańca, muzyki, domowego ogniska i… kotów, była przedstawiana jako kotka
lub jako kobieta z głową kota, która w prawej ręce trzymała sistrum (instrument
muzyczny), a w lewej koszyczek. W okresie XXII dynastii (ok. 935- 730 p.n.e.)
miasto Bubastis zostało stolicą Egiptu. Tym samym boginię czczono jako jedną z
głównych bóstw narodowych. Kot stał się obrońcą domu, chronił matkę i dziecko
przed demonami. Zabicie kota było przestępstwem karanym śmiercią. Gdy kot
umierał, balsamowano go, a wszyscy domownicy przywdziewali żałobę.
